Cindy — januari 2022

We keren ongeveer 12 jaar terug, toen woog ik op mijn zwaarste gewicht: 142kg. Met zo’n gewicht kan je best gelukkig zijn, ik had er vaak geen moeite mee, maar kreeg wel felle kritieken toegeworpen. Ik had geen besef van de bezorgdheid van mijn familie, hoe mijn lijf beetje per beetje werd gesloopt door mijn emotioneel eten (my God wat kan eten toch goddelijk zalig zijn). Ik heb mij mentaal lang moeten voorbereiden om tot een ingreep te komen. Ik weet nog goed na mijn operatie dat ik veel moeite had om de klik te maken in mijn hoofd en te beseffen dat voeding geen troost meer kon bieden. Ik heb zo mijn eigen ingreep jammer genoeg gesaboteerd zonder daar besef van te hebben. Door stress heb ik toen 8 maand op vloeibare voeding overleefd.

Het was het mij dan ook waard om daar verder er voor mij in te zetten. Eindelijk kon ik beginnen met gemixte voeding en kleine porties te eten. Ondertussen had ik al de truc geleerd om lekker te eten dat mijn maagje vulde op een andere manier (en niet op de gezonde manier). Ik kreeg dan ook nog eens de pech dat ik gebitsproblemen kreeg en niet meer kon kauwen op mijn voeding (wat natuurlijk superbelangrijk is!).

Ik viel veel af en onderging meerdere ingrepen tegen huidoverschot. Jammer genoeg na 4 jaar begon ik geleidelijk aan weer aan te komen door mijn ongezonde voeding. Uit wanhoop startte ik met shakes drinken, maar hield dit niet lang vol aangezien dit mij niet verzadigde.

Zo heb ik jaren gezocht naar een oplossing en de enige oplossing (die eigenlijk meer in mezelf te vinden was) was na lang wikken en wegen eindelijk een maagringetje te laten plaatsen. Ik heb 4 jaar lang (het waren precies eeuwen) dr. van Vlodrop moeten overtuigen hiervoor, want die kent me door en door! Dit keer ging ik er wel mijn best voor doen, aangezien dit mijn allerlaatste kans was. En wat voor een kans! Eind 2019 heb ik een minimizer laten plaatsen en mijn maagje werd opnieuw aangespannen. Mijn nieuwe leven kon beginnen, maar jammer genoeg had mijn hoofd nog steeds die klik niet gemaakt. Ik herviel in oude gewoontes: het werd weeral gemixte voeding en ongezonde vette voeding zoals Tuc-koekjes en chips, want dat kon gemakkelijk door dat ringetje. Toen kwam de lockdown eraan en was ik erg angstig. Genoeg Tuc-koekjes in huis hebben, was voor mij een troost aangezien we genoodzaakt waren om binnen te blijven. De enige vrijheid die ik, net als iedereen, had was wandelen. Mijn broer was op dat moment mijn grote steun en motiveerde mij hiertoe. In het begin was het puffen en zweten geblazen na 1 kilometer, want sinds 2017 is er fibromyalgie vastgesteld bij mij. Na een wandeling beloonde ik mezelf met Tuc-koekjes en voor de eerste keer smaakte mij dit niet meer (en nee, ik was niet coronapositief getest J), maar had de smaak van het wandelen te pakken gekregen! Ik legde al snel de link tussen wandelen en bij thuiskomst mezelf belonen met gezondere voeding.

Door de lockdown had ik toch meer tijd over om mezelf nuttig te maken en creatiever te kokkerellen. Waar het gestart was met 1 km wandelen en geen gewichtsverlies (integendeel, ik kwam zelfs bij), heb ik mezelf gemotiveerd om verder te blijven doen en zo kan ik nu 35 km wandelen!! Ik heb raad gekregen van Jade waardoor ik mezelf niet begon uit te putten en voldoende tussendoor at om spierverlies te voorkomen. Nu voel ik me fantastisch in mijn vel, ben al mijn gewicht kwijt en heb een mooie slanke lijn. Ik had nooit gedacht dit te kunnen presteren, wandelen werkt therapeutisch als afslankend voor mij, al was het geen gemakkelijke weg (no pain, no gain ). Je moet jezelf blijven stimuleren. Het is en blijft een moedige beslissing en zeker geen instant oplossing om gemakkelijk slank te worden. Ik hoop via mijn verhaal mensen te kunnen inspireren. Dus lieve lezers go go go voor het nieuwe deel in jullie leven, mijn steun heb je alvast!