I.DB 26/6/2020 — juin 2020

Het idee om een gastric bypass te laten uitvoeren was eerder al vaak een denkpiste geweest. Ik bleek echter op die momenten een twintigtal kilogram te weinig te wegen om in aanmerking te komen voor een terugbetaalde operatie. De twintig kilogram moest ik er op eigen houtje zien af te krijgen. Ik werd doorverwezen naar de dieetkliniek. Drie jaar later, fysiek belabberd en met al iets meer kilo’s op de weegschaal, volgde de confrontatie bij de pneumoloog. Ik had slaapapneu en dat was grotendeels veroorzaakt door mijn overgewicht. Met een BMI van 35 kwam ik ineens wél in aanmerking voor een gastric bypass. Na een hele reeks vooronderzoeken werd ik ‘goedgekeurd voor operatie’. Ik kreeg tijdens de vooronderzoeken de prijs gepresenteerd van mijn jarenlange strijd tegen de kilo’s op een ticket dat uit de printer rolde na een bodyscan. Huilen als een klein kind was alles wat ik kon op dat moment. Ik hoorde gelukkig de troostende woorden van dr. Van Vlodrop: ‘Binnen een jaar zal dat er helemaal anders uitzien’. Ze waarschuwde me ook met volgende woorden: ‘Jij kan hervallen in oude gewoontes, wees waakzaam. Behoed jezelf om niet in een burn-out te geraken want eten is jouw steunpilaar en die steun valt binnenkort weg.’.

Twee weken voor ‘D-day’ woog ik 104kg en had ik de volle maat 48 XXXL. Ik startte met een voorbereidend dieet met de bedoeling de lever te ontvetten. Ook probeerde ik zo van die verdomde suikerverslaving af te geraken. Mijn grootste uitdaging bleek het laten van Cola Zero, in mijn hoofd was dit nog steeds ‘suikervrij’.

Op ‘D-day’ was ik door dit voorbereidend dieet al 5 kilo lichter. Ik stelde me toen de vraag waarom ik nu weer een gastic bypass ging ondergaan. Ik had namelijk zonet aangetoond dat ik met genoeg wilskracht en strikt opgelegde regels wél kon afvallen… Ik was de schaamte nabij: ík had het zo ver laten komen. Toen volgde gelukkig de gedachte: ‘Vandaag is de dag aan het begin van de rest van mijn leven!’. Dat komende jaar ging van mij worden! Vastberaden rolde men mij het operatiekwartier binnen…

Op de dag na ‘D-day’ voelde het alsof een vrachtwagen over mij had gereden! Ik vroeg me af wat ik in godsnaam had laten doen. De daarop volgende weken waren er van zwaar herstel, met het idee dat mij maag nu zo groot was als een ei en niet groter mocht worden dan een blik van 33cl. Mijn leefwereld draaide nu meer dan ooit rond eten, maar ik zou het idee omarmen en ermee aan de slag gaan onder post-operatieve begeleiding.

In de daaropvolgende maanden had ik een enorme haaruitval. Ik wist dat dit kon gebeuren maar vond dit toch confronterend. Mijn haar was immers éen van mijn pronkstukken. Het werden maanden van elke dag (op vaste tijdstippen) iets nieuws proberen te eten: ‘wat verdraagt mijn lichaam en wat niet?’. Dat ik dumping zou krijgen van een slaatje rode biet kwam onverwacht. Bij te vet eten zat ik een uur later met diarree. Ocharme hij die na mij een toiletbezoek wou doen…

Juni 2020, ik ben 42 jaar, weeg 72kg en heb maat 38 S/M. Wat was dit een jaar! Mijn haar is terug van weg geweest. Ik doe aan pilates en loop de trappen op alsof het niets is. Ik heb energie! Mijn man heeft geen last meer van mijn luid gesnurk. Ik luister naar mijn lichaam en eet op vaste tijdstippen. Ik heb altijd eten en water mee op de baan voor mocht het een keertje niet lukken. De porties zijn nog steeds klein. Vooral brood, frietjes en pasta liggen zwaar op de maag. Ik ben ook heel snel tipsy na een glas alcohol. Na het eten van zoetigheid voel ik mijn lichaam reageren, dus word ik onmiddellijk gestraft voor fouten. De grote dumping blijft gelukkig uit. De dagelijkse (en levenslange) portie vitaminen en calcium zijn een gewoonte geworden.

Mijn borsten en buik hebben na twee zwangerschappen en deze metamorfose een lift nodig. Hier wordt dus nog aan gewerkt. Ik mag niet te lang zitten: mijn billenkussen is niet meer wat het ooit was en dat geeft wat ongemak. Het blijkt dat ik te kampen heb met galgruis en de dokter zegt dat mijn galblaas bij acute pijn verwijderd moet worden. De verwachte burn-out is er nog niet geweest, maar ik ben op mijn hoede. Ik ben en voel me, hoe dan ook, gezonder dan ooit!

Ik heb er een nieuwe vriendin bij: mijn kamergenote én lotgenote. Voor ‘D-day’ waren we vreemden voor elkaar. We waren even oud, even groot en even zwaar. We werden elkaars vergelijk- en steunpilaar zonder schroom.

De gastric bypass duwde me in een niet te onderschatten emotionele weg. Maar ik hou meer dan ooit van mezelf. Ik geniet van alles wat ik in mijn mond steek. Dit is mijn nieuwe ik!